Pisze do mnie Nan Cain z Florissant, Missouri (cytuję w tłumaczeniu):

Mój dziadek, Walenty Janus, urodził się w Polsce w roku 1890. Przybył do Stanów Zjednoczonych w młodym wieku, osiadł w stanie Michigan i ożenił się z Sophie Hojnacki. Próbuję dowiedzieć się czegoś więcej o jego rodzinie (być może jego ojciec miał na imię Franciszka [sic!]). W dokumentach imigracyjnych jako miejscowość pochodzenia figuruje Giblin, ale nie mogę znaleźć miejscowości w Polsce o tej nazwie.

Dziś chciałbym zaprezentować kolejny stworzony przeze mnie przykład wykorzystania Clojure w praktyce – program Smyrna. To proste narzędzie do przeszukiwania korpusów: umożliwia łatwe zindeksowanie zbioru dokumentów w formacie HTML, wyszukanie wystąpień interesującego nas leksemu i stworzenie listy frekwencyjnej słów.

O jednej z nowych cech Clojure 1.2 dowiedziałem się dopiero niedawno, bo jej wprowadzenie przeszło właściwie bez echa. Może dlatego, że to optymalizacja niewidoczna na zewnątrz; jednak rozwiązuje ważny problem i dlatego warto mieć świadomość jej istnienia. Chodzi o locals clearing, które tłumaczę na polski jako „czyszczenie lokalnych dowiązań”.

To jest druga część minicyklu zapoczątkowanego artykułem o zipperach. Temat ten zaprezentowałem również podczas wystąpienia na spotkaniu Warszawa JUG. Dostępne są slajdy z tej prezentacji (uwaga: slajdy mają postać oskryptowanego HTML; należy je oglądać w Firefoksie lub którejś przeglądarce WebKitowej). Można również obejrzeć nagranie wideo wystąpienia, niestety ze słabą jakością dźwięku.

Lubię rozwiązywać problemy przy użyciu narzędzi, których dotychczas nie znałem albo znałem tylko teoretycznie, na zasadzie „wiem, że istnieje coś takiego i do czego z grubsza służy”. Jeszcze przyjemniej jest, kiedy uzyskane rozwiązanie okazuje się czytelniejsze, zrozumialsze, szybsze albo pod innymi względami lepsze niż wersja używająca tylko dotychczasowego „arsenału”. W tych dniach zdarzyło mi się tego doświadczyć dwukrotnie, gdy pracowałem nad Fablo.

Niniejszy artykuł jest pierwszym z dwuczęściowego minicyklu, stanowiącego demonstrację wykorzystania Clojure w praktyce do prostego, acz nietrywialnego zadania, na które natknąłem się w codziennej pracy. Dzisiejsza część może wydać się mało interesująca i mocno teoretyczna, ale mam nadzieję, że następny odcinek pokaże, jak można ją ciekawie wykorzystać (na razie nie zdradzę, jakie to wykorzystanie).

Każdy programista (o ile jego oprogramowanie jest używane przez kogoś jeszcze poza nim samym) dostał kiedyś zgłoszenie błędu w programie. Wielu pracuje na co dzień z systemami śledzenia błędów, wielu zgłasza błędy w programach, których sami używają.

„Nie ma wierszy nieprzekładalnych, są tylko leniwi tłumacze”. Taki aforyzm nieznanego autorstwa cytuje Stanisław Barańczak w „Ocalonym w tłumaczeniu”, zastrzegając się, że nie jest pewien jego słuszności. I choć Barańczak kontestuje istnienie takich wierszy, których on sam nie potrafiłby na polski przełożyć, nieprzekładalności dopatrując się raczej w tłumaczeniach w drugą stronę – ja od czasu do czasu, zastanawiając się nad tym, jak po polsku mógłby brzmieć ten lub inny wiersz, dochodzę do wniosku, że dobrze przetłumaczyć się go nie da. Dziś przykład: Toccata Galuppiego (A Toccata of Galuppi's) Roberta Browninga, wiersz z roku 1855 ze zbioru „Women and Men”.

Jacek Laskowski podaje ciekawy przykład wykorzystania monad w Clojure -- aplikowanie kolejnych funkcji do wyrażenia, dopóki ma ono wartość nie będącą nil. Przykład mi się podoba, bo jest prosty, ale nie trywialny – wykorzystuje monadę maybe do eleganckiego rozwiązania rzeczywistego problemu. Jest to w dodatku problem, z którym borykają się czasem programiści piszący w Javie, co widać choćby w tym wątku.

Lubię ekrany informacyjne zainstalowane w metrze warszawskim, tak na stacjach, jak i w pociągach; pozwalają nie nudzić się, gdy akurat nie mam pod ręką niczego innego do czytania. Jednak treść prezentowana na tych wyświetlaczach pozostawia często wiele do życzenia, także pod względem jej prezentacji.