Rzeczpospolita pisze o problemach z USOS-em:

– Poprawki oprogramowania nie są potrzebne, bo oprogramowania lepiej nie da się napisać – tłumaczy dr Janina Mincer-Daszkiewicz, kierownik Komisji ds. USOS z Uniwersytetu Warszawskiego. Jej zdaniem problem tkwi w liczbie logowań. – Jeśli w ciągu pierwszych pięciu minut trwania rejestracji na serwery uczelniane rzuca się 5 czy 10 tysięcy studentów, to i najlepszy komputer nie pomoże -- dodaje.

Wreszcie rozumiem monady!

Pierwszy raz zetknąłem się z nimi dobrych osiem lat temu, przy okazji nauki Haskella; wtedy jednak nie starczyło mi cierpliwości, aby zaznajomić się z podstawami teoretycznymi. Sprawy nie ułatwiał fakt, że trudno o naprawdę przystępne i zrozumiałe wprowadzenie do tego tematu: wygląda na to, że każdy adept Haskella, zrozumiawszy monady, pisze na ten temat własny tutorial. Ja się powstrzymam od tego naturalnego odruchu i po prostu odeślę do niesamowicie szczegółowego, ośmioczęściowego cyklu artykułów autorstwa Mike'a Vaniera, który -- wreszcie! – sprawił, że coś mi „zaskoczyło” w umyśle. Zamiast tego w tym wpisie wynotuję najważniejsze spostrzeżenia, jakie zapamiętałem, a potem pokażę dwie wersje pewnego kodu operującego na sekwencjach bitów: niemonadyczną i napisaną z użyciem monady state.

Przegapiłem tegoroczny Dzień Blogów. Ale kto powiedział, że notka zawierająca odnośniki do pięciu lubianych i czytanych przeze mnie blogów nie ma prawa pojawić się kilka dni po kanonicznej dacie? Oto więc one:

Jeszcze Polska nie zginęła,    $ (ps ax | grep Polska)
póki my żyjemy.                  && (ps ax | grep `whoami`)
Co nam obca przemoc wzięła,    $ sudo chown -R / `whoami`
szablą odbierzemy.
  Marsz, marsz, Dąbrowski,     $ ./Dabrowski
  z ziemi włoskiej do Polski.    /dev/polska
  Za twoim przewodem           $ ifconfig eth0 up
  złączym się z narodem.       $ telnet polska.pl

Rich Hickey, autor Clojure, wyrasta na Steve'a Jobsa nowoczesnych języków programowania – przynajmniej jeśli idzie o sposób prezentacji swoich dzieł. Oto kilka dni temu na grupie dyskusyjnej Clojure pojawiło się ogłoszenie, że Rich wystąpi na najbliższym spotkaniu nowojorskiej grupy użytkowników Clojure, że strumień wideo z wystąpienia będzie nadawany na żywo i że zaprezentowane zostanie „coś nowego”.

Zaczęło się od listu maturzystki opublikowanego przez Gazetę Wyborczą, zawierającego narzekanie na temat obowiązkowości matury z matematyki. Rozpętała się burza: przez Internet przetoczyła się fala krytyki, w większości odsądzającej autorkę od czci i wiary. Moja własna reakcja była nieco bardziej stonowana; parę dni temu odkryłem, że została również opublikowana przez Wyborczą razem z innymi opiniami.

Claygirl pisze na blogu GeekGirls, że wbrew powszechnemu mniemaniu, informatyka to nie matematyka – i że informatykowi znajomość matematyki jest potrzebna w bardzo ograniczonym zakresie. Zdziwiłem się, bo jestem odmiennego zdania i zawsze wydawało mi się, że to właśnie pogląd, że informatyka jest częścią matematyki, jest w mniejszości... Zapewne jednak większość klepaczy kodu rzadko zadaje sobie to pytanie. Szkoda, bo warto stawiać fundamentalne pytania o to, czym w istocie jest to, czym się zajmujemy.

Jest niedzielny poranek, siedzę w pociągu relacji Szczecin–Warszawa i właśnie wyciągnąłem laptopa, aby spisać wrażenia z trzeciej edycji konferencji java4people, która odbyła się wczoraj w Szczecinie, póki jeszcze nie okrzepły i nie rozmyły się.

Podczas jednego z ostatnich surfathlonów rzuciła mi się w oczy informacja o nowym kawałku uniksowego oprogramowania. Rozwijany bez wielkiego rozgłosu i dziś niemal nieznany, za kilka lat prawdopodobnie będzie jednym z kluczowych elementów absolutnie każdego biurkowego Linuksa. Mowa o serwerze wyświetlania Wayland, który ma wielką szansę stać się sensowną alternatywą dla X Window System.

Mówi się czasem, że zapamiętujemy wszystko, co rejestrują nasze zmysły. Nawet jeśli wydaje się, że jakieś mało z pozoru znaczące zdarzenie z przeszłości odeszło w zapomnienie – bywa, że ni stąd ni zowąd przypominamy je sobie pod wpływem nowych zmysłowych doznań albo skojarzeń. I właśnie czegoś takiego ostatnio doświadczyłem, odłożywszy na półkę właśnie przeczytany „Traktat o łuskaniu fasoli” Wiesława Myśliwskiego.